FUMAROLA DE CENDRA
Mis ojos están atravesados por un risco,
por la hoja del cuchillo con que rebanamos el pan
y al acto de engullir la masa,
al primer bocado,
le crecen matorrales.
Cristina Bello
Estem enmig d’una fumarola de cendres
perverses,
en un cementiri incessant, amb
aquesta sensació d’absència i fragilitat.
No sé si un dia deixarem d’estar
perduts entre ganivets;
d’un moment a un altre la foscor s’ha
acrescut i hi ha
una por col•lectiva propiciada per la
tirania.
En ple dia els mercats alimenten la
fam amb l’alça.
Un ja desperta amb els ulls
esquerdats i plens d’arna.
Pense en els nostres cors abatuts per
la voracitat
d’aquesta historia semblant a la
mort: estranye, per cert,
el gust fermentat dels teus engonals
en aquests matins afònics
quan entinte les paraules amb tants
records.
Demà estarem morts, només amb
l’embolcall d’un país
en ruïnes, al costat d’escanyolides
runes.
.
. Poema d’ANDRÉ CRUCHAGA traduït en
català per PERE BESSÓ
.
FUMAROLA DE CENIZA
Mis ojos están atravesados por un risco,
por la hoja del cuchillo con que rebanamos el pan
y al acto de engullir la masa,
al primer bocado,
le crecen matorrales.
Cristina Bello
Estamos en medio de una fumarola de
cenizas perversas,
en un cementerio incesante, con esa
sensación de ausencia y fragilidad.
No sé si un día dejaremos de estar
perdidos entre cuchillos;
de un momento a otro la oscuridad se
ha acrecentado y hay
un miedo colectivo propiciado por la
tiranía.
En pleno día los mercados alimentan
el hambre con el alza.
Uno ya despierta con los ojos
agrietados y llenos de polilla.
Pienso en nuestros corazones abatidos
por la voracidad
de esta historia parecida a la
muerte: extraño, por cierto,
el sabor fermentado de tus ingles en
estas mañanas afónicas
cuando entinto las palabras con
tantos recuerdos.
Mañana estaremos muertos, solo con el
envoltorio de un país
en ruinas, junto a escuálidos
escombros.
.
De ‘Camino disperso’, 2021
©André Cruchaga